Historia Silent Disco

Koncepcję imprez silent disco można przypisać Osamie Tezuce, uznawanemu za ojca współczesnej japońskiej mangi. Jego słynna postać, Astroboy, pojawiła się w komiksie z 1967 roku, gdzie w 1993 roku uczestniczył w imprezie, na której wszyscy goście korzystali z bezprzewodowych słuchawek. W roku 1969, w pierwszym fińskim filmie science-fiction Ruusujen Aika (Czas róż) bohaterowie w roku 2011 bohaterowie tańczą na imprezie korzystając z słuchawek. Niewątpliwie Tezuka musiał mieć niezwykłą intuicję, gdyż pomylił się zaledwie o rok w swoich przewidywaniach. Technologię tę przyjął dopiero w 1994 roku kultowy festiwal Glastonbury. Niemniej jednak, dostępny kanał nie transmitował muzyki, lecz mecz Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej, które odbywały się wtedy w USA.

Następne eksperymenty z tą formą rozrywki miały również praktyczne uzasadnienia, takie jak ograniczenie hałasu. W 2000 roku BBC zorganizowało cichy koncert zespołu Rocketgoldstar, poprzedzony przez DJ-skie sety. Kolejny kanał pojawił się dwa lata później na imprezie zorganizowanej przez artystkę Meg Duguid. To właśnie na drugiej odsłonie tego wydarzenia postanowiono, że DJ-e będą rywalizować o uwagę publiczności.

Termin ten zyskał popularność dzięki amerykańskiemu festiwalowi Bonnaroo, który do dziś organizuje ciche dyskoteki. W 2011 roku termin „silent disco” został oficjalnie uznany i znalazł się w online’owej edycji Oxford English Dictionary.